منطقه حفاظت شده آلمابلاغ با ارتفاع ۲۹۴۶ متر از سطح دریـا درون شمال شـهرستان اسدآباد و ۳۵ كیلومتری شمال غرب شـهرستان همدان و سمت چپ گردنـه اسدآباد بـه همدان واقع شده و یكی از ارتفاعات مـهم غرب كشور و استان همدان بـه شمار مـی‌آید و به جهت وجود گونـه‌های مختلف حیوانات و پرندگان و همچنین مراتع غنی و پوشش گیـاهی مورد هجوم و تخریب شكارچیـان و دام‌های عشایر قرار مـی‌گیرد. عکسهای از کمال قوچ این منطقه بـه عنوان یكی از زیستگاه‌های مناسب به منظور رده‌های مختلف جانوران از جمله داران، عکسهای از کمال قوچ پرندگان و خزندگان و حشرات درون استان مطرح هست و از سال ۱۳۸۵ بـه عنوان منطقه شكار ممنوع تحت مدیریت اداره كل محیط زیست استان همدان قرار گرفته است. عکسهای از کمال قوچ از نظر اقلیمـی بـه دلیل اختلافات ارتفاع، مـیزان درجه حرارت درون نقاط مختلف آن متفاوت هست و درون زمستان دارای آب و هوای معتدل و در تابستان گرم است. با توجه بـه این كه این منطقه یكی از قلل رشته كوه‌های الوند محسوب مـی‌شود، از وجود چشمـه‌ساران بزرگ و كوچک و آبریز‌های همـیشـه جاری آن بهره‌مند مـی‌شود و منابع آب متعددی از جمله منابع فصلی، دائمـی، رودخانـه، قنات، چشمـه و... درون این منطقه جریـان دارد و باعث شده هست حیـات‌وحش منطقه محدودیتی از لحاظ تأمـین آب نداشته باشند. درون حال حاضر این منطقه از طریق واحد سیـار اداره حفاظت محیط زیست اسدآباد حفاظت و كنترل مـی‌شود. گونـه‌های جانوری شاخص و در معرض خطر منطقه حفاظت شده آلمابلاغ و دشت اسدآباد شامل انواع قوچ و مـیش، گرگ و روباه، خرگوش، رودک، گراز، تشی، عقاب طلایی، تیـهو و انواع گنجشک‌سانان همچون باقرقره، جغد كوچک، عقاب دشتی، دلیجه و فاخته، كبک و كبوتر چاهی هستند. همچنین ارتفاعات قاسم‌آباد، ویرایی، كلیـایی، جعفرآباد و ماوی مناطق شكار آزاد این شـهرستان محسوب مـی‌شوند. قوچ و مـیش از شاخص‌ترین گونـه‌های جانوران منطقه بـه شمار مـی‌روند و به دلیل وسعت منطقه و همچنین همجواری با منطقه حفاظت شده خانگرمز و كركسین، سازگاری این‌گونـه با منطقه را افزایش داده است. از سایر داران منطقه مـی‌توان بـه گرگ، خفاش، خرگوش، شغال، روباه، تشی، كفتار، گراز، سنجاب‌زمـینی، خدنگ و انواع موش اشاره كرد. عقاب طلایی، عقاب دشتی، سنقر خاكستری، شاهین، دلیجه، قرقی، سارگپه، كبک، تیـهو، قمری، كبوتر جنگلی، انواع چكاوک، انواع سار، توكا، انواع سهره، انواع زرده پر و پرندگانی نظیر سبز‌قبا، جغد كوچک، هدهد، داركوب، سنگ‌چشم، شاه‌بوف، كمركولی، چلچله كوهی، دم جنبانک، زاغ نوک سرخ و زنبور‌خوار از جمله پرندگان موجود درون منطقه شكار ممنوع آلمابلاغ هستند. همچنین خزندگانی از راسته سوسمارها و مارها درون این منطقه زیست مـی‌كنند. پوشش گیـاهی منطقه حفاظت شده آلمابلاغ شامل كنگر، ریواس، آزربه، شیرین‌بیـان، گون، گل ختمـی، گزنـه، گلزبان و بومادران و درختچه‌های آن شامل بادام كوهی، آلبالوی وحشی، زرشک، تمشک، گز و انجیر است. منطقه حفاظت شده آلمابلاغ: عکسهای از کمال قوچ منطقه حفاظت شده آلمابلاغ با ارتفاع ۲۹۴۶ متر از سطح دریـا درون شمال شـهرستان اسدآباد و ۳۵ كیلومتری شمال غرب شـهرستان همدان و سمت چپ گردنـه اسدآباد بـه همدان واقع شده و یكی از ارتفاعات مـهم غرب كشور و استان همدان بـه شمار مـی‌آید و به جهت وجود گونـه‌های مختلف حیوانات و پرندگان و همچنین مراتع غنی و پوشش گیـاهی مورد هجوم و تخریب شكارچیـان و دام‌های عشایر قرار مـی‌گیرد. این منطقه بـه عنوان یكی از زیستگاه‌های مناسب به منظور رده‌های مختلف جانوران از جمله داران، پرندگان و خزندگان و حشرات درون استان مطرح هست و از سال ۱۳۸۵ بـه عنوان منطقه شكار ممنوع تحت مدیریت اداره كل محیط زیست استان همدان قرار گرفته است. از نظر اقلیمـی بـه دلیل اختلافات ارتفاع، مـیزان درجه حرارت درون نقاط مختلف آن متفاوت هست و درون زمستان دارای آب و هوای معتدل و در تابستان گرم است. با توجه بـه این كه این منطقه یكی از قلل رشته كوه‌های الوند محسوب مـی‌شود، از وجود چشمـه‌ساران بزرگ و كوچک و آبریز‌های همـیشـه جاری آن بهره‌مند مـی‌شود و منابع آب متعددی از جمله منابع فصلی، دائمـی، رودخانـه، قنات، چشمـه و... درون این منطقه جریـان دارد و باعث شده هست حیـات‌وحش منطقه محدودیتی از لحاظ تأمـین آب نداشته باشند. درون حال حاضر این منطقه از طریق واحد سیـار اداره حفاظت محیط زیست اسدآباد حفاظت و كنترل مـی‌شود. گونـه‌های جانوری شاخص و در معرض خطر منطقه حفاظت شده آلمابلاغ و دشت اسدآباد شامل انواع قوچ و مـیش، گرگ و روباه، خرگوش، رودک، گراز، تشی، عقاب طلایی، تیـهو و انواع گنجشک‌سانان همچون باقرقره، جغد كوچک، عقاب دشتی، دلیجه و فاخته، كبک و كبوتر چاهی هستند. همچنین ارتفاعات قاسم‌آباد، ویرایی، كلیـایی، جعفرآباد و ماوی مناطق شكار آزاد این شـهرستان محسوب مـی‌شوند. قوچ و مـیش از شاخص‌ترین گونـه‌های جانوران منطقه بـه شمار مـی‌روند و به دلیل وسعت منطقه و همچنین همجواری با منطقه حفاظت شده خانگرمز و كركسین، سازگاری این‌گونـه با منطقه را افزایش داده است. از سایر داران منطقه مـی‌توان بـه گرگ، خفاش، خرگوش، شغال، روباه، تشی، كفتار، گراز، سنجاب‌زمـینی، خدنگ و انواع موش اشاره كرد. عقاب طلایی، عقاب دشتی، سنقر خاكستری، شاهین، دلیجه، قرقی، سارگپه، كبک، تیـهو، قمری، كبوتر جنگلی، انواع چكاوک، انواع سار، توكا، انواع سهره، انواع زرده پر و پرندگانی نظیر سبز‌قبا، جغد كوچک، هدهد، داركوب، سنگ‌چشم، شاه‌بوف، كمركولی، چلچله كوهی، دم جنبانک، زاغ نوک سرخ و زنبور‌خوار از جمله پرندگان موجود درون منطقه شكار ممنوع آلمابلاغ هستند. همچنین خزندگانی از راسته سوسمارها و مارها درون این منطقه زیست مـی‌كنند. پوشش گیـاهی منطقه حفاظت شده آلمابلاغ شامل كنگر، ریواس، آزربه، شیرین‌بیـان، گون، گل ختمـی، گزنـه، گلزبان و بومادران و درختچه‌های آن شامل بادام كوهی، آلبالوی وحشی، زرشک، تمشک، گز و انجیر است.
منطقه حفاظت شده گلپرآباد با وسعتی حدود ۸۳۲۶ هكتار، درون فاصله حدود ۴۰ کیلومتری جنوب شرقی شـهرستان ملایر واقع گردیده است. بـه طور کلی این منطقه دارای سیمای کوهستانی هست ولی تپه ماهورها، مناطق صخره‌ای و دشتی نیز دیده مـی‌شود. زمستان این منطقه سرد و نزولات جوی اغلب بـه صورت برف مـی‌باشد. درون این منطقه ۶ چشمـه شناسایی شده کـه از پراکنش مناسبی برخوردارند و از نظر تأمـین آب به منظور حیوانات بسیـار مـهم و حیـاتی مـیباشند. درون پیرامون منطقه سه روستای ده مـیانـه، گرجائی و گلپرآباد قرار دارند. این منطقه دارای بسیـاری از قابلیت‌های منطقه لشگردر مـی‌باشد و جزو پيشكوه‌های زاگرس غربی بـه شمار مـیآيد و از شمال و جنوب با ارتفاعات متعددی محدود مـی‌شود و تحت تأثير جريانات عمومـی هوا درون اين بخش از زاگرس مـی‌باشد. بـه رغم كم بودن ميزان نزولات جوی (به طور مـیانگین حدود ۳۰۰ ميلی‌متر درون سال) و محدوديت منابع آبی و استقرار درون اكوسيستم سرد و خشک، از تنوع حياتی بـه ويژه پوشش گياهی بسيار غنی برخوردار است. از اين رو رشد و تكثير حيات وحش آن درخور توجه است. بر این اساس درون سال ۱۳۸۵ بـه عنوان منطقه شکار ممنوع معرفی و سپس بـه دلیل داشتن شرایط مساعد زیستی و تنوع گونـه‌ای مناسب درون سال ۱۳۸۶ بـه عنوان منطقه حفاظت شده ارتقای سطح يافته است. این زیستگاه درون امتداد رشته کوه آهنگران و در ضلع جنوب شرقی لشگردر مـی‌باشد. بخشی از این منطقه درون حوزه استحفاظی استان مرکزی نیز قرار دارد. راه‌های دسترسی از قسمت شمالی منطقه از طریق جاده گاز اراک- ملایر و از قسمت جنوبی از طریق جاده آسفالته احمد روغنی– گلپرآباد مـی‌باشد. همچنین درون داخل منطقه جاده‌های جیپ‌رو وجود دارند. تیپ پوشش گیـاهی غالب درون مناطق دشتی؛ مرتعی و در تپه ماهورها بـه صورت بوته‌ای و در ارتفاعات؛ درختچه‌ها وجود دارند. از گونـه‌های گیـاهی این منطقه مـی‌توان ورک، سنجد، بادام کوهی، زالزالک، آلبالو وحشی، کنگر، گون، شکر تیغال، گراس، جو وحشی، بله گوش، جگن، جارو کوهی، آویشن، چای کوهی، بومادران و... را نام برد. این منطقه زیستگاه گونـه حمایت شده قوچ و مـیش ارمنی مـی‌باشد. از دیگر داران منطقه گرگ، کفتار، شغال، تشی، رودک، روباه و از پرندگان این منطقه کبک، تیـهو، انواع گنجشک‌سانان، کمر کولی، سار، پری شاهرخ، عقاب طلایی و دلیجه را مـی‌توان نام برد.
منطقه حفاظت شده شراء با سیمای کوهستانی و تپه ماهوری و با وسعتی بالغ بر ۱۰۷۰۰ هکتار درون فاصله حدود ۴۵ کیلومتری شرق همدان واقع گردیده است. این منطقه بـه لحاظ طبیعت بکر، پوشش گیـاهی مناسب و سیمای طبیعی آن از زیستگاه‌های اصلی قوچ و مـیش ارمنی استان همدان محسوب مـی‌گردد لذا درون سال ۱۳۷۸ بـه عنوان منطقه شکار ممنوع معرفی و در سال ۱۳۸۹ بـه منطقه حفاظت شده ارتقای سطح یـافت. بخش کوهستانی منطقه از دو قله اصلی و مجزا از یکدیگر بـه نام‌های قافلانته و قزل تشکیل شده است. قله قافلانته با ارتفاع تقریبی ۲۵۵۹ متر از سطح دریـا بلندترین بخش این منطقه را تشکیل مـی‌دهد. راه‌های دسترسی منطقه حفاظت شده شراء درون مجموع شامل جاده‌های اصلی و فرعی آسفالته است. به منظور ورود بـه این منطقه بعد از گذر از ۲۵ کیلومتری جاده اصلی همدان– ملایر بایستی از مسیر روستای سیـاه کمر بـه سمت روستای آب هندو حرکت نمود. جهت رسیدن بـه قسمت‌های شمالی منطقه نیز از تپه فرعی روستای آب هندو بـه سمت روستاهای مولوجه و قوزلیجه حرکت نمود. راه دیگر ارتباط با منطقه مسیر روستاهای نشر و مسلم و آباد مـی‌باشد. درون پیرامون منطقه روستاهای قوزلیجه، آب هندو، حیران، مسلم‌آباد، نشر، برکت‌آباد، تاهون‌آباد و خردمند واقع شده است. از نظر تقسیم‌بندی اقلیمـی این حوزه درون منطقه اقلیمـی نیمـه خشک سرد قرار گرفته و متوسط بارندگی سالیـانـه آن بین ۳۵۰ که تا ۴۵۰ مـیلی‌متر درون سال مـی‌باشد و به طور متوسط، حجم بارش سالانـه حدود ۹/۸۵ مـیلیون مترمکعب برآورد مـی‌گردد. مـیانگین درجه حرارت سالیـانـه آن ۱۴ درجه سانتیگراد مـی‌باشد. بر اساس گلبادهای ترسیم شده، چیرگی باد درون منطقه، جهت غربی مـی‌باشد و به تفکیک فصول درون طی سال گاه دچار تغییرات کوتاه مدت مـی‌شود. با توجه بـه بررسی منابع موجود و بازدیدهای بـه عمل آمده درون محدوده، تعداد ۱۷۲ گونـه گیـاهی متعلق بـه ۳۷ خانواده درون تیپ‌های اراضی دشت‌های آبرفتی دامنـه‌ای، فلات‌ها، آبرفت‌ها و واریزه‌های بادبزنی شکل و آبرفتهای بادبزنی شناسایی شده است. درون مجموع خارشتر، شیرین بیـان، خارزره، درمنـه، جارو هند، ورک، بومادران، تلخه، گون، شیر تیزک، ختمـی، شقایق، علف ، گل گندم، گوش بره، کلاه مـیرحسن، گل چایی، جغجغه، ختمـی، شیرتیزک، از عمده‌ترین گونـه‌های گیـاهی منطقه مـی‌باشد. درون برخی از قسمت‌های منطقه نیز گونـه‌های درختی دست کاشت مشاهده مـی‌گردد کـه مـی‌توان بـه درختان گردو، گیلاس، زردآلو، انگور، سیب، توت، نارون، زبان گنجشک، بید و سرو خمره‌ای اشاره کرد. اطلاعات جمع‌آوری شده درون خصوص فون جانوری منطقه مورد نظر نیز بیـانگر این هست که پرندگان این زیستگاه چهره غالب جانوری منطقه را تشکیل مـی‌دهند. گونـه‌های کوهزی همچون عقاب طلایی و کبک معمولی فراوان‌ترین پرندگان منطقه‌اند. دسته سبک‌بالان نیز درون بین تمامـی گونـه‌ها متنوع‌ترین دسته شناسایی شده‌اند. فون پرندگان درون منطقه متأثر از دو دسته گونـه‌های بومـی و مـهاجر است. کبک، تیـهو، سنگ چشم خاکستری، سبز قبا، دم جنبانک ابلق، دلیجه معمولی، هما، سارگپه، کرکس، قرقی، طرلان، شاهین، بحری، بالابان، لاچین، حواصیل خاکستری، پرستوی معمولی، سار و بلبل از جمله پرندگان موجود درون زیستگاه‌های منطقه مـیباشند. داران منطقه نیز عمدتاً گونـه‌های سازگار با مناطق سرد کوهستانی‌اند شامل گرگ، کفتار، قوچ و مـیش شاخص‌ترین گونـه‌های دار منطقه‌اند. شغال، روباه، راسو، زرده پر، رودک، خرگوش، خارپشت ایرانی، تشی، حفار و انواع موش‌ها از جمله دیگر داران مـهم این منطقه بـه شمار مـی‌روند. خزندگان این زیستگاه نیز درون دو گروه مارها و سوسمارها یـا مارمولک‌ها قابل تقسیم‌اند، آگامای قفقازی و گرزه مار پرجمعیت‌ترین خزندگان منطقه و مارهای دشتی‌زی و آگاما و لاک‌پشت مـهمـیزدار، شاخص‌ترین خزندگان منطقه بـه حساب مـی‌آیند. بـه علت نبود زیستگاه‌های آبی قابل توجه از فون جانوری دوزیستان و ماهی‌ها درون منطقه دیده نمـی‌شود با این حال گاهی درون آبگیرهای فصلی و برکه‌های حاشیـه روستای مسلم‌آباد مـی‌توان از دوزیستان گونـه‌های وزغ معمولی و قورباغه تالابی را مشاهده نمود.
منطقه حفاظت شده ملوسان با سیمای کوهستانی، دره‌ها و پناهگاه‌های فراوان و با وسعتی حدود ۹۵۰۰ هکتار درون فاصله ۲۴ کیلومتری شمال غربی شـهرستان نـهاوند واقع گردیده است. وضعیت پوشش گیـاهی، منابع آبی و شرایط اقلیمـی منطقه، زیستگاه مناسبی را فراهم نموده کـه در سال ۱۳۷۳ بـه عنوان منطقه شکار ممنوع اعلام و در سال ۱۳۸۹ بـه منطقه حفاظت شده ارتقای سطح یـافت. راه‌های اصلی دسترسی بـه منطقه ملوسان راه روستایی گوشـه سعد وقاص بـه طائمـه و ملوسان مـی‌باشد کـه از کیلومتر ۱۴ جاده نـهاوند– کرمانشاه شروع شده و پس از طی ۱۰ کیلومتر بـه پاسگاه ملوسان ختم مـی‌گردد. کمترین ارتفاع موجود درون منطقه درون حدود ۱۶۰۰ متر از سطح دریـا (واقع درون جنوب غربی منطقه) و مرتفع‌ترین نقطه دارای ارتفاع ۲۹۱۰ متر از سطح دریـا (در قله کوه شادمانـه) درون حدود مرکز منطقه واقع است. از نظر تقسیم‌بندی حوزه‌های آبریز اصلی کشور، درون حوزه آبریز کرخه، زیر حوزه گاماسیـاب و واحدهای هیدرولوژیک ملایر و نـهاوند– شیوان قرار گرفته است. درون منطقه مذکور تعداد دوازده دهنـه چشمـه با آبدهی گوناگون موجود مـی‌باشد کـه از مـهم‌ترین آن‌ها مـی‌توان چشمـه‌های دوزخ دره، لیساب، اسماعیل خانی، دره بید و موناک را نام برد. درون واقع این منطقه دارای کمترین مشکل کم آبی درون بین بیشتر مناطق استان است. درون حاشیـه منطقه آبادی‌های بابا کمال، گل زرد، هرهره، قشلاق نجف، مـیانگران، طایفه، ملوسان و ده سرخه قرار دارد. بر طبق بررسی‌های صورت گرفته درون منطقه تعداد ۱۵۲ گونـه گياهی وجود دارد. از این ميان تعداد ۱۳۸ گونـه علفی، تعداد ۳ گونـه درختی، ۹ گونـه درختچه‌ای و ۱۲ گونـه بوته‌ای است. درون این منطقه گونـه‌های گیـاهی از قبیل هزارخار استوانـه‌ای، سیـاه تنگرس فارسی، تنگرس، کتان سفید، پونـه‌سای مواج، پونـه‌سای تنک، آویشن دنایی برگ نقره‌ای، آویشن، شلیل، مـینای صخره‌ای، لبدیسی بوته‌ای نمدی، گل گندم زاگرسی، گل گندم بیـابانی، زبان بعد قفای غده‌دار، مریم گلی سیخک‌دار،خرگوشی و چار چار دنایی جزو گونـه‌های درون معرض تهدید مـیباشند. درون منطقه ملوسان درون مجموع تعداد ۲۵۳ گونـه از ۵ رده جانوران شامل ۳۴ گونـه دار، ۱۶۴ گونـه پرنده، ۳۴ گونـه خزنده، ۴ گونـه دوزيست و ۱۷ گونـه ماهی گزارش شده است. از بین گونـه‌های پرندگان، لک‌لک سفید، عقاب دریـایی دم سفید، سارگپه، سارگپه پابلند، پیغو، قرقی، عقاب دو برادر، عقاب تالابی، عقاب شاهی، عقاب طلایی، کرکس، هما، دال، عقاب مارخور، بحری، بالابان، شاهین، لیل و دلیجه جزو گونـه‌های ارزشمند درون منطقه مـیباشند. از بین خزندگان، لاک‌پشت مـهمـیزدار و کورمار و از بین داران، کل و بز (پازن)، قوچ و مـیش، شنگ، کفتار، گرگ و خفاش نعل اسبی بزرگ گونـه‌های درون معرض تهدید منطقه مـیباشند.
منطقه حفاظت شده لشگردر با وسعتی درون حدود ۱۵۵۵۰ هكتار درون مجاورت شرق و جنوب شرقی ملاير قرار دارد. ارتفاع متوسط منطقه از سطح دریـا درون نقاط کم ارتفاع ۱۷۵۰ متر و در نقاط مرتفع ۲۹۲۸ متر مـی‌باشد. طی دوره آماری بیست ساله مـیانگین بارندگی سالیـانـه منطقه برابر ۲۸۸/۸ مـیلی‌متر و مـیانگین سالانـه دمای منطقه برابر ۱۳/۴۰ درجه سانتیگراد مـی‌باشد. تیپ اقلیمـی منطقه بـه روش دومارتن نیمـه خشک و طبق روش آمبرژه خشک سرد تعیین شده است. جهت وزش باد از جنوب بـه سمت شمال جریـان دارد. این منطقه دارای ۱۱ چشمـه دائمـی بـه نام‌های قمشلی، كله بيد، دره غار، سی‌يک، گيچک، اوضامن، سلطان‌آباد، اوزون دره، چشمـه نثار، چشمـه نقلی، پير مـهدی مـی‌باشد. تعداد ۱۶ روستا درون اطراف منطقه وجود دارد کـه شامل ازناو، سلطان‌آباد، قلعه جوزان، پير خداوردی، چشمـه قاضی، جوزان، جوراب، ازناوله، احمدیـه، مـیشن، کمازون، زنگنـه سفلی و علیـا، احمد روغنی واوند كه همـه اين روستاها درون محدوده مرزی منطقه قرار گرفته‌اند. اين منطقه بـه جهت برخوردار بودن از شرايط لازم ابتدا درون سال ۱۳۶۳ بـه عنوان منطقه شكار ممنوع و سپس بـه جهت بهبود شرايط اكولوژيكی و خصوصاً زيستی درون اسفند ماه سال ۱۳۶۹ با تلاش مجموعه پرسنل اداره كل حفاظت محيط زيست همدان با تصويب شورای عالی حفاظت محيط زيست عنوان «منطقه حفاظت شده» را از آن خود كرد. بر اساس مطالعه رستنی‌های منطقه، تاکنون ۲۶۶ گونـه گیـاهی متعلق بـه ۱۸۴ جنس و ۴۳ خانواده شناسایی شده‌اند و از این تعداد ۲۸ گونـه اندمـیک ایران مـی‌باشد. از گیـاهان دارویی منطقه مـی توان کنگر، کاسنی، ریواس، کاکوتی، شیرین بیـان، بارهنگ و پونـه را نام برد. گياهان علفی و بوته‌ای پوشش گیـاهی غالب منطقه را تشكيل مـی‌دهند اما تک درختچه‌هايی نيز درون ارتفاعات ميانی منطقه بـه صورت پراكنده ديده مـی‌شوند از درختچه‌های مـهم منطقه گونـه‌های زالزالک، انجير، بنـه، سماق، زرشک و بادام كوهی را مـی‌توان نام برد. گونـه‌های بوته‌ای و علفی منطقه مشتمل بر كلاه ميرحسن، انواع گون، علف بادبزنی، نخود وحشی، كنگ، علف چای، زنبق وحشی، اسپند، شكر تيغال، لاله واژگون، ريواس، كاروان‌كش، بومادران و آويشن مـیباشند. درون منطقه حفاظت شده لشگردر ۱۸ گونـه دار از ۱۱ خانواده و ۵ راسته و ۷۵ گونـه پرنده از ۲۳ خانواده و ۷ راسته زيست مـی‌نمايند. اين منطقه بـه لحاظ موقعيت طبيعی و توپوگرافی دارای سه وضعيت كوهستانی، تپه ماهوری و نسبتاً دشتی مـی‌باشد. مناطق كوهستانی زيستگاه كل و بز و مناطق تپه ماهوری زيستگاه گونـه حمايت شده قوچ و ميش ارمنی مـی‌باشد و مناطق دشتی نيز بـه سبب تغيير نوع كاربری زمين از جانب روستایيان بـه صورت كشت باغات انگور درآمده است. از داران منطقه مـی‌توان کل و بز، قوچ و مـیش، گرگ، شغال ، روباه، تشی، خرگوش، گوركن، كفتار و رودک و از پرندگان كبک، تيهو، باقرقره، عقاب طلايی، قرقی، فاخته، دليجه، كمر كلی، پری شاهرخ، چيچک و از خزندگان انواع مار را مـی‌توان نام برد .
منطقه حفاظت شده خانگرمز با وسعت ۹۳۸۹/۷۹ هکتار درفاصله ۳۰ کیلومتری غرب شـهرستان تويسركان، ۲۵ کیلومتری شرق شـهر اسدآباد و در سمت جنوب غربی همدان و شمال غربی شـهر فرسفج قرارگرفته است. از راه‌های دسترسی بـه منطقه مـی‌توان بـه مسير جاده اصلی آسفالته تويسركان بـه فرسفج از روستای جعفريه بـه وسيله جاده فرعی كه منتهی بـه روستای سوتلق مـی‌گردد اشاره کرد. این منطقه دارای آب و هوای نیمـه خشرد و معتدل بوده و رژیم بارندگی آن از تیپ اقلیم مدیترانـه‌ای است. متوسط مـیزان بارندگی این منطقه معادل ۴۰۰ مـیلی‌متر درون سال و مـیانگین دمای سالانـه درون یک دوره ۱۲ ساله حدود ۱۲/۷ درجه سانتیگراد و سرعت باد غالب منطقه ۵/۲ متر درون ثانيه درون جهت جنوب غربی برآورد شده است. از منابع آبی آن مـی‌توان بـه وجود ۳۵ دهانـه چشمـه و ۱۳ رشته قنات اشاره کرد. موقعیت مورفولوژیکی این توده کوهستانی و تنوع پوشش گیـاهی آن، همچنین دور بودن از منابع آلاینده و تولید سر و صدا، شرایط زیستی مناسبی را به منظور حیـات وحش بـه وجود آورده است. بنابراین این منطقه از سال ۱۳۶۳ بـه عنوان منطقه شکار ممنوع اعلام شد و در سال ۱۳۸۰ بـه منطقه حفاظت شده ارتقای سطح یـافت. درون این منطقه تاکنون درون مجموع ۲۱۳ گونـه گیـاهی متعلق بـه ۱۶۴ جنس و ۴۵ خانواده با خواص و کاربردهای دارویی، صنعتی و ... شناسایی شده است. بـه طور كلی گونـه‌های غالب گیـاهی عبارتند از خانواده گرامـینـه‌ها، علف ی، گل قاصد، سریش‌ها، گونـه‌های فرفیون، گونـه شقایق، جامعه گونـه‌ای گون، لاله، كلاه مـیرحسن، درمنـه، كاكوتی، كنگر، بله گوش، مـیخک، بابونـه، داغداغان، شیرخشت، چای علفی، رز وحشی، نخود وحشی، گل ماهور، بادام كوهی، زالزالک وحشی، آلبالوی وحشی و....مـیباشند. از درختان دست کاشت منطقه مـی‌توان بـه درختان گردو، گیلاس، زردآلو، انگور، سیب، توت، نارون، زبان گنجشک و بید اشاره کرد. فون جانوری منطقه شامل كل و بز، قوچ و مـیش کـه از گونـه‌های شاخص منطقه و از سایر داران مـی‌توان گرگ، روباه، شغال، كفتار، خرگوش، سمور، گوركن، تشی، رودک، خارپشت، حشره‌خوار و انواع موش‌ها و از مـیان پرندگان عقاب طلایی، كبک، تیـهو، دلیجه، كلاغ نوک سرخ، كبوتر، كمر كولی، زاغی، چكچک، سهره، سار، جغد، سبز قبا، سنگ چشم، دم جنبانک، زرده پر را نام برد. همچنین بـه انواع خزندگان چون افعی زنجانی، یله مار، سوسن مار، شلاقی، چلمبر، مار پلنگی، لاک پشت و انواع مارمولک‌ها مـی‌توان اشاره کرد.
[پوشش جانوری استان همدان - جامعه مجازی روستای شوند عکسهای از کمال قوچ]
نویسنده و منبع | تاریخ انتشار: Mon, 09 Jul 2018 20:32:00 +0000